Mijn vriendin en ik zaten in de trein, op de terugweg van Den Bosch Leeuwarden, toen kwam er een Hindoestaanse mevr bij ons zitten , en we maakten een praatje .
Ze vertelde dat ze terug ging naar India , ze was alleen , en wilde de laatste jaren van haar leven naar haar land terug.
Ik vroeg of ze kinderen had, ja ze had 6 kinderen en veel kleinkinderen .
Gaat U die dan niet missen vroeg ik haar , nee hoor als je doodgaat moet je ze ook loslaten ,
en ze hebben hun eigen leven te leiden ,
ik pas bewust ook niet op mijn kleinkinderen zegt ze , dan ga je , je daar weer aan hechten , dat is niet goed .
Ik dacht zo ! dat is even een les over loslaten , maar aan de andere kant denk ik ook ,
hoe belangrijk je kan zijn als grootouders.
Ik denk eigenlijk dat je er wel voor ze mag zijn , maar wees je bewust dat ze niet van jouw zijn , en hecht je er niet aan , en dat geld eigenlijk voor alles natuurlijk.
Maar wat die Mevr zei kon ik mij ook in vinden , ben zover nog niet denk ik ,
heb nog veel te leren , het loslaten is moeilijk , je hecht je toch wel aan de kleinkinderen he,
net als bij je eigen kinderen , maak je je toch ook wel weer zorgen .
Heb vast en zeker mijn lessen nog niet geleerd .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten