Een beetje weemoedig
loop ik op het strand ,
spelende kinderen
ouders lopen hand in hand .
Waar is de tijd gebleven ,
toen onze kinderen hier speelden .
met weemoed moet ik hier aan denken ,
maar niet te veel aandacht er aan schenken .
Ook kwam er veel verdriet voorbij
ik was mij zelf verloren ,
raakte veel gevoelens kwijt
maakte voor mij zelf geen tijd.
Door de rust en stilte
hoor ik weer die stem ,
maak je niet zo druk
ik was zo dicht bij
maar waar was jij?
Ook was er verdriet
van het onbegrepen zijn.
Ik was te zacht ,kon mij niet uiten
de ander hard ,dat deed mij pijn
Een beetje weemoedig loop ik op het strand
laat ook de mooie dingen komen,
die ik heb mogen zien en horen,
die ik even was verloren.
Kleuren vergezellen mij,
als een regenboog komen ze voorbij
en zeggen geef je zorgen maar aan mij
vijf weken Texel waar zijn ze gebleven ,
als zand gleed de tijd door mijn hand.
Gedicht van mij zelf .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten